تبادل لینک هوشمند امروزه مهندساني كه براي صاحبان ساختمانها كار مي كنند در هنگام انتخاب ديگ هاي گرمايش آب تاسيسات ساختمانها گزينه هاي متنوعي را در اختيار دارند. اين گزينه ها انواع ديگ هاي قطعاتي چدني ، ديگ با لوله هاي فولادي اعم از لوله هاي آتش يا آب . ديگ با لوله هاي پره دار مسي و ديگ هاي چگالشي را در بر مي گيرد. تمام اين انواع مختلف امروزه در پروژه هاي ساخت و ساز بكار برده مي شوند. با وجود اين همه تنوع انتخاب ، يك مالك و يا مهندس طراح تاسيسات ساختمان ممكن است با آخرين ويژگي هاي عرضه شده در طراحي ديگ ها آشنايي نداشته و يا نتواند براحتي با مدل هايي كه كاملا امتحان خود را در بازار پس نداده اند كنار بيايد. بسياري از مالكان و مهندسان با مدل هاي خاصي از ديگ ها آشنايي دارند و يا برنامه هاي نگهداري خود را حول نوع خاصي از ديگ ها طرح ريزي كرده اند. چه بسا اين گونه افراد براي پروژه هاي جديد و يا برنامه هاي اصلاح ديگ هاي موجودشان چيزي به نام تغيير مدل ديگ ها را به حساب هم نمي آورند. ديگ فولادي يا مسي؟ هنگاميكه مهندسي شروع به فكر كردن در باره نوع ديگ جهت استفاده در پروژه خاصي مي كند ، نتيجه اي كه نهايتا حاصل مي شود انتخاب ديگ فولادي به جاي ديگ مسي است. با وجوديكه ديگ هاي قطعاتي چدني و ديگهايي كه مبدل هاي حرارتي فولاد ضد زنگ در آنها بكار رفته است هم اكنون در بازار موجود بوده و در برخي پروژها مورد استفاده قرار مي گيرند ، با اين حال انتخاب ديگ فولادي همچنان انتخاب برتر محسوب مي شود. درك تفاوت هاي طراحي ديگ با لوله هاي فولادي و ديگ با لوله هاي مسي از نظر كاربرد مناسب اين مدل ها در تاسيسات حائز اهميت است. كاربرد ديگ هاي داراي لوله هاي فولادي مدتها قبل از ديگ هاي با لوله مسي شروع شده و محدوده تنوع مدلهاي آن بسيار وسيع تر مي باشد و انواع ديگ با لوله هاي آتش ، با لوله هاي آب ، با لوله هاي آب انعطافي (فلكس تيوب) و با لوله هاي آب مايل را در بر مي گيرد.در اكثر كاربردهاي گرمايش آب در تاسيسات تجاري استفاده از ديگ هاي داراي لوله هاي انعطافي و لوله هاي آب مايل نسبت ديگ هاي داراي لوله هاي آتش رايج تر است. اكثر مدل هاي لوله انعطافي داراي 5 فوت مكعب سطح گرمايشهستند. زياد بودن مقدار سطح گرمايش تنها معيار برخي از مهندسان در انتخاب ديگ پروژه مي باشد. اما سنجش توان يك ديگ تنها بر اساس ميزان فوت مكعب سطح گرمايش امروزه ديگر يك نرم كاري قديمي محسوب مي شود. اين نوع سنجش سالها پيش، زماني كه ذغال سنگ و گازوئيل و مازوت سوخت اغلب ديگ ها بودند و وجود سطح گرمايش اضافي براي مقابله با رسوب گيري ناشي از اين سوخت ها اهميت زيادي داشت ابداع شده است ، معيار سنجش مذكور اين موضوع را كه آيا طراحي ديگ قادر به جذب يكنواخت حرارت در تمام سطح لوله ديگ مي باشد يا خير در نظر نمي گيرد. ديگ هاي مسي در اواخر دهه 1940 ، پس از جنگ جهاني دوم به بازار آمدند. براي اكثر مهندسان سالها طول كشيده است تا ديگ هاي لوله مسي را بر ديگ هاي لوله فولادي ترجيح دهند. مهندسان تاسيسات بزرگ احساس مي كنند كه ديگ هاي لوله مسي تنها از نظر پايين بودن قيمت بهترين انتخاب براي موتورخانه محسوب مي شوند نه بهترين گزينه از جميع جهات. ديگ هاي لوله مسي در حدود 25 تا 30 % از مدل هاي ديگ با لوله انعطافي ارزانترند. پايين تر بودن قيمت اوليه ديگ هاي لوله مسي بطور خودبخودي نزد تعدادي از مهندسان به معناي كمتر بودن قابل ملاحظه طول عمر ديگ تلقي شده است. اما بسياري ديگر نيز بر اين باورند كه ديگ هاي لوله مسي با لوله پره دار امروزه بهترين انتخاب براي ساختمانهاي تجاري مي باشد. پايين تر بودن قيمت اوليه و تقاضا براي راندمان هاي بالاتر ، انعطاف پذيري در انتخاب گزينه هاي تخليه دود احتراق ، و نياز به فضاي نصب كوچكتر سبب گرايش بازار به سمت ديگ هاي لوله مسي شده است. دماي آب برگشتي : در هنگام انتخاب و نصب هر نوع ديگ آب گرم در سيستم ، دماي آب برگشتي بايد در نظر گرفته شود. دماي برگشت آب گرم سيستم تهويه مطبوع كليد كاربرد هر نوع ديگي در سيستم محسوب مي شود. ديگ و آب گرم به يكديگر وابسته اند. البته اين نكته بديهي به نظر مي رسد. اما بروز اشكالات در سيستم و خرابي ديگ اغلب در مواردي رخ مي دهد كه ديگ استفاده شده با سيستم تهويه مطبوع سازگاري ندارد. راندمان ديگ به دماي آب برگشتي و بار ديگ بستگي دارد. دماي آب برگشتي ديگ هاي غير چگالشي بايد بين 130 تا 140 درجه سانتيگراد باشد تا از تقطير گازهاي تنوره جلوگيري شود. تقطير باعث خرابي ديگ و كوتاه شدن عمر مفيد آن شده و به بروز اشكال در برنامه هاي نگهداري و تعميرات منجر مي شود. اگر طراحي سيستم به حد كافي بالا بودن درجه حرارت آب برگشتي را تا حدي كه از تقطير جلوگيري كند تضمين ننمايد ، ديگ هاي داراي لوله فولادي و يا مسي دچار خرابي مي شوند. در صورت پايين بودن دماي آب برگشتي بايستي نسبت به مواردي از قبيل سيستم هاي پمپاژ آب گرم ، ذوب كردن برف ، و تنظيم دريجه هواي خارج (outdoor air reset) توجه كافي مبذول گردد تا از بالاتر بودن دماي آب برگشتي نسبت به نقطه شبنم گازهاي تنوره اطمينان حاصل شود. ديگ هاي چگالشي يك انتخاب عالي براي سيستم هاي پمپاژ منابع آب گرم مي باشند زيرا دماي آب برگشتي در اين سيستم ها از سيستم هاي ديگر كمتر است. دماي آب برگشتي در اين سيستم ها در حدود 60 درجه سانتيگراد است ، كه براي ديگ هاي چگالشي مطلوب است. راندمان ديگ هاي چگالشي با پايين آمدن دماي آب برگشتي بهبود مي يابد. منحني هاي راندمان دليل مناسب نبودن ديگ هاي چگالشي براي سيستم هايي كه درجه حرارت آب برگشتي آنها بالاتر از 140 درجه است را نشان مي دهند. ديگ چگالشي در دماهاي بالاتر آب برگشتي به راندمان بالاي خود نمي رسد و سرمايه گذاري بيشتر نيز در اين مورد توجيهي ندارد. اما اگر يك راهبرد كنترل بار مبنا طراحي شود، بطوريكه ديگ هاي چگالشي قادر به تامين گرمايش مجدد با استفاده از مزيت بالاتر بودن دماي آب برگشتي در ايام تابستان بوده و ديگ هاي غير چگالشي نيز در ايام زمستان قادر به تامين دماي بالاتر آب باشند ، در اين صورت استفاده از ديگ هاي چگالشي كه قيمت اوليه بالاتري دارند ممكن است مقرون به صرفه باشد. ظرفيت سيستم يكي از ملاحظات مهم در تصميم گيري براي انتخاب ديگ محسوب مي شود. محدوده سايز ديگ هاي با لوله فولادي از 400 تا 2100MBtuh را در بر مي گيرد. در مورد پروژه هاي بزرگ، استفاده از يك يا دو ديگ با لوله فولادي ممكن است عملي تر باشد تا بكارگيري يك مجموعه مركب از چندين ديگ با لوله مسي. در صورت استفاده از چندين ديگ لوله مسي، سيستم آب داغ بايد براي چيدمان پمپاژ اوليه- ثانويه طراحي شود. اگر وجود گزينه هاي انعطاف پذير تخليه دود احتراق سيستم مورد نياز باشد بايد از ديگ لوله مسي استاندارد با راندمان بالاتر، يعني راندمان تقريبا 85% و حتي از ديگ چگالشي با راندمان 98% براي پروژه استفاده شود. در اينجا هم براي اطمينان خاطر از اينكه ديگ در سيستم آب گرم موتورخانه قادر به رسيدن به حداكثر راندمان خود مي باشد تحليل دقيق شرايط سيستم مورد نياز است. ديگ هاي چگالشي بايد در طراحي سيستم هايي گنجانده شوند كه تقطير در آنها صورت مي گيرد، و ديگ هاي غير چگالشي نيز بايد در سيستم هايي كه دماي آب برگشتي آنها زياد است استفاده شوند. فضاي نصب مورد نياز ديگ هاي با لوله مسي كمتر از فضاي مورد نياز ديگ هاي لوله فولادي است. بنابراين اگر فضاي مكانيكي موجود براي نصب ديگ محدود باشد انتخاب ديگ با لوله مسي مطلوبتر خواهد بود. چندين طرح مختلف چيدمان ديگ بايد مورد ارزيابي قرار داده شود تا مشخص شود كه كدام چيدمان ديگ به حداقل فضاي نصب نياز دارد. براي تصميم گيري در مورد انتخاب نوع ديگ ، مهارت كاركنان تعميرات و نگهداري بايد مد نظر قرار داده شود. همچنين وجود نمايندگي محلي سازنده ديگ نيز حائز اهميت مي باشد. ساده بودن طراحي سيستم كليد توانايي كاركنان تعميرات و نگهداري براي فهم و نگهداري صحيح ديگ مي باشد. تصفيه شيميايي آب براي موفقيت عملكرد ديگ ها و سيستم هاي آب گرم از اهميت حياتي برخوردار است. ورود آب جبراني خام به سيستم بايستي از لحاظ سختي اندازه گيري شود تا از صحيح بودن تصفيه آب اطمينان حاصل شده و اپراتور از طريق سيستم هشدار دهنده از نشتي هاي اضافي سيستم مطلع گردد. تصفيه نامناسب آب يكي از علت هاي اصلي خرابي ديگ ها است. دبي جريان آب گرچه براي تمام ديگ ها مهم است اما براي ديگ هاي لوله مسي از اهميت ويژه اي برخوردار است. ديگ نبايد بدون دبي جريان آب كار كند و بدين منظور بايد از ادوات كنترلي لازم استفاده شود. ديگ هاي بزرگ با لوله فولادي معمولا به سيستم كنترل خودكار تعديل كننده مشعل مجهزند. ديگ هاي كوچك لوله مسي عموما داراي سيستم كنترل 2 تا 4 مرحله اي هستند. در مورد سيستم هاي مركبي كه از چند ديگ لوله مسي تشكيل شده اند ، نوعا بايد از كنترل كننده خودكار توالي عمليات استفاده شود تا قابليت بي بار كردن خودكار مورد نياز سيستم را تامين كند.
برش لوله
در لوله گذاري با استفاده از لوله هاي پلي اتيلن، مواردي پديد مي آيد که به قطعه لوله کوتاه تر از شاخه لوله هاي موجود نياز پيدا شود.در اين موارد، بايد با بريدن قسمتي از طول شاخه موجود، قطعه لوله مورد نظر را ساخت. برش لوله بايد به طريقي انجام شود که سر لوله هاي حاصل از برش، کامل و سالم بوده و آسيبي به لوله وارد نيايد.
مقطع برش لوله، بايد کاملاً عمود بر محور لوله باشد. براي برش لوله، نبايد از اره دندانه درشت )اره نجاري( استفاده کرد. استفاده از اره دستي دندانه ريز )آهن بر(، فقط براي برش لوله هاي پلي اتيلن تا قطر 100 ميليمتر مجاز است. براي برش لوله هاي بزرگتر، بايدحسب مورد، از ماشين ها و ابزارهاي مخصوص برش لوله هاي پلاستيکي استفاده شود. هنگام برش، براي ثابت نگهداشتن لوله، نبايد از گيره استفاده شود، زيرا عمل گيره، باعث جمع شدن لوله و آسيب جداره آن در محل گيره مي شود.در کار با ماشين برش با ابزار مخصوص لوله پلي اتيلن، لازم است دستورالعمل و توصيه هاي سازنده تجهيزات مزبور درباره نحوه استفاده از اين تجهيزات و نکات ايمني، کاملاً رعايت شود.
براي برش لوله، بايد از دستگاه هايي استفاده شود که حداقل براده و تراشه را در محل ايجاد کند. پس از اتمام برش، لازم است با استفاده از سوهان مناسب، سطح برش را کاملاً مسطح کرده و تمام براده و تراشه را جدا کرد تا آماده براي جوش لب به لب شود.
2- تميز کردن لوله و متعلقات
قبل از نصب، داخل و خارج سر ساده هر يک از شاخه هاي لوله و سر متعلقات، بايد با پارچه خشک و کاملاً تميز شود.
3- نصب لوله و متعلقات
پيمانکار موظف است با رعايت کليه موارد قبلي، لوله هايي که بايد داخل ترانشه نصب شوند را به تعداد شاخه و در اقطار مورد نياز و حسب مورد، متعلقات مربوط را با نظر و تأييد مهندس مشاور تعيين کرده و در کنار ترانشه، به ترتيبي که بايد نصب شوند، ريسه نمايد.اتصالي هاي جوشي لب به لب لوله ها و متعلقات بايد در خارج ترانشه انجام شود. براي تأمين اين منظور، بايد پيمانکار الوارهايي به ضخامت، عرض و طول مناسب به تعداد کافي تهيه کرده و در کارگاه آماده داشته باشد. اين الوارها، بايد به فواصل معين روي ترانشه و در جهت عمود بر امتداد ترانشه، به نحوي گذاشته شوند که کاملاً در يک تراز باشند. سپس، شاخه لوله هاي پلي اتيلن را که قرار است به يکديگر جوش داده شوند، بايد به صورت آزاد روي اين الوارها، به صورتي گذاشته شوند که محور هر دو شاخه لوله در محل اتصال در يک امتداد بوده و زير هر شاخه لوله، تعداد کافي الوار به فواصلي قرار داده شود که مانع از انحناي شاخه لوله بر اثر وزن خود گردد. ابعاد، تعداد و فواصل الوارها، بستگي به قطر، طول و وزن شاخه لوله هايي خواهد داشت که قرار است در مسير مورد نظر نصب شوند. در هنگام انتقال لوله و متعلقات به روي الوارهاي مذکور، بايد دقت شود که هيچ گونه مواد زايد، داخل لوله و متعلقات نشده باشد.پس از اينکه هر شاخه لوله و هر يک از متعلقات در جاي خود روي الوارها گذاشته شد، بايد بلافاصله مورد بازديد قرارگرفته و اطمينان حاصل گردد که داخل لوله تميز و عاري از اشياي خارجي است.
پيمانکار مي تواند باتوجه به شرايط محلي و امکانات خود، عمليات لوله گذاري در مسير مورد نظر را به چند قطعه تقسيم کرده و تعداد شاخه لوله و متعلقاتي را که در نظر دارد در هر قطعه به يکديگر متصل کند، همراه با ابعاد، تعداد و فواصل الوارها تعيين کرده و پس از اخذ تأييد مهندس مشاور ملاک عمل قرار دهد.
عمليات اتصال به روشهاي مختلف در بند 2-6-3 تشريح شده است. براي تسهيل کار با دستگاه مخصوص جوش لب به لب، پيمانکار مي تواند به طور موقت، قطعه الوار بزرگتري روي ترانشه در محل اتصال دو شاخه لوله قرار داده و دستگاه مخصوص جوش لب به لب را روي اين الوار مستقر کند.عمليات اتصال بايد از يک طرف مسير شروع شده و اتصالي ها به ترتيب، يکي پس از ديگري انجام شوند، تا تمام اتصالي لوله ها و متعلقاتي که در يک مسير نصب مي شوند، برقرار گردد.شاخه لوله ها و متعلقاتي که به شرح فوق به يکديگر متصل و يکپارچه مي شوند، يک قطعه از خط لوله را تشکيل مي دهند که بايد به آرامي در ترانشه قرار داده شود. براي تأمين اين منظور بايد از ماشين آلات مناسب که در فواصل معيني در طول اين قطعه خط لوله قرار داده شده، استفاده شود و در مقابل هر دستگاه ماشين، قطعه خط لوله را با استفاده از تسمه اي که از زير لوله عبور کرده و به چنگک جرثقيل وصل شده، آويزان کرد. در اين حالت، جرثقيل ها لوله ها را بالا برده تا قطعه خط لوله را از الوارها جدا سازد و الوارها آزاد شوند. سپس الوارها را بايد يکي پس از ديگري از زير قطعه خط خارج نموده و با استفاده از جرثقيل، قطعه خط لوله را به آرامي درکف ترانشه قرار داد.در صورتي که انتهاي قطعه خط لوله به تبديل پلي اتيلن فلنجي ختم نشده باشد و در نظر باشد به انتهاي شاخه لول هاي از مرحله بعدي عمليات، اتصال داده شود، نبايد انتهاي قطعه خط لوله را در داخل ترانشه قرار داد، بلکه انتهاي اين قطعه خط لوله بايد بر روي الواري که روي ترانشه گذاشته شده است، باقي بماند و عمليات اتصال قطعه بندي خط لوله، نظير قطعه قبلي انجام شود. خارج نگهداشتن انتهاي يک قطعه خط لوله به شرحي که اشاره شد، زماني ميسر است که طول قطعه خط لوله مورد نظر و قطر لوله در حدي باشد که قطعه خط لوله، انعطاف کافي براي خم شدن داشته باشد. در لوله هاي به قطر کوچک و وزن نسبتاً کم، ممکن است به جاي استفاده از ماشين، قطعه خط لوله را به کمک چند کارگر که هر يک تسمه اي را که از زير لوله عبور کرده است در دست دارند، به آرامي در داخل ترانشه قرار داد.
ادامه دارد
آمار
وب سایت:
